دفاع از جان امام سجاد(عليه السلام)

 

 

 

پس ازشهادت امام حسين(عليه السلام) سپاه عمرسعد براى غارت خيمه‏ هاى اهل ‏بيت(عليهم السلام) هجوم بردند. گروهى از آنان به امام سجاد(عليه السلام) رسيدند. امام(عليه السلام) در آن حال از شدت ضعف و بيمارى نمى ‏توانست از جاى خود برخيزد. وقتى سپاه عمر سعد به امام سجاد(عليه السلام) رسيدند، يكى فرياد برآورد: «به صغير و كبير آنان رحم نكنيد و احدى از آنان را باقى نگذاريد!» ديگرى گفت:«شتاب نكنيد تا با امير عمر سعد در اين باره مشورت كنيم!» شمر شمشير كشيد و قصد جان امام سجاد(عليه السلام) نمود. حميد بن مسلم گفت: «يا سبحان الله! آيا كودكان كشته مى ‏شوند؟ همانا اوكودكى مريض است!»[1] شمر گفت ابن‏ زياد دستور كشتن فرزندان حسين را صادر كرده است.» حضرت زينب(سلام الله عليها)  با مشاهده اين منظره به امام سجاد(عليه السلام) نزديك شد و گفت: «او كشته نخواهد شد تا من در دفاع از او كشته شوم!» سخن زينب سبب شد تا عمر سعد شمر را از تصميم خود منصرف سازد.[2]

دلدارى دادن به امام سجاد(عليه السلام)
 
هنگام حركت به كوفه به درخواست اهل‏ بيت(عليه السلام)، آنان را از كنار بدن مطهر شهيدان عبور دادند. مشاهده اين كه چگونه بدن جگرگوشه و نور چشم پيامبر اكرم(صلي الله عليه و آله و سلم) و يارانش، برهنه و عريان بر روى زمين افتاده‏ اند ولى عمر سعد بدن كشته‏ هاى سپاه خود را به خاك سپرده است، بر امام سجاد(عليه السلام) بسيار دشوار و سخت بود؛ به طورى كه نزديك بود ازشدت اندوه و ناراحتى مرغ روح از بدنش به پرواز در آيد. زينب كبري(سلام الله عليها) كه در همه حالات امام سجاد(عليه السلام) را زير نظر داشت. با مشاهده اين حال براى آرامش و دلدارى او حديثى را از ام ‏ايمن بازگو كرد. اين حديث نويدبخش آن بود كه قبور شهيدان، كعبه آمال عاشقان و دوستداران امام‏ حسين(عليه السلام) خواهد شد. امام سجاد(عليه السلام) خود اين ماجرا را اين گونه بازگو مى‏ كند:
«هنگامى كه ما را از كربلا به سمت كوفه حركت مى ‏دادند، من به بدن ‏هاى مقدس شهيدان مى ‏نگريستم و در اين انديشه بودم، كه چگونه آن‏ها به خاك سپرده نشده‏ اند؟ اين فكر در نظرم بسيار بزرگ و سنگين آمد و مرا به شدت به اضطراب و ناراحتى واداشت، به طورى كه نزديك بود، روح از بدنم خارج شود. عمه ‏ام، زينب(سلام الله عليها) ، كه مرا در آن حال ديد، گفت: «اى يادگار جدّ، پدر و برادرانم! تو را چه شده است كه مى ‏بينم با مرگ دست و پنجه نرم مى‏ كنى؟» در پاسخ گفتم: چگونه جزع و زارى نكنم، در حالى كه مى ‏بينم سرورم، برادرانم، عموهايم،عموزاده‏ هايم و خويشانم آغشته در خون خود، برهنه و عريان، بر زمين افتاده ‏اند، نه كسى آنان را كفن مى‏ كند و نه به خاك سپرده شده ‏اند. كسى به آنان نزديك نمى‏ شود و در آنجا رحل اقامت نمى‏ افكند. گويا آنان خاندانى از ديلم و خزر هستند.»
حضرت زينب(سلام الله عليها)  گفت:«آنچه مى‏ بينى، تو را به جزع و زارى وا ندارد! به خدا سوگند! اين عهدى است از رسول خدا(صلي الله عليه و آله و سلم) به جدّ و پدر و عمويت. خداوند از گروهى از اين امت - كه فرعون‏ هاى زمين آنان را نمى‏ شناسند ولى در ميان اهل آسمان‏ها معروف و شناخته شده هستند - پيمان گرفته است كه اين عضوهاى از هم ‏جدا و اين بدن‏هاى آغشته به خون را جمع كنند و به خاك بسپارند. آنان در اين سرزمين نشانه ‏اى براى قبر پدرت نصب مى ‏كنند، كه گذشت روزگار اثرش را محو و نابودنخواهد كرد. سركردگان كفر و پيروان گمراهى در محو و نابودى آن مى ‏كوشند؛ ولى تلاش آنان چيزى جز افزودن بر آثار آن و بلند كردن آوازه آن نتيجه ‏اى نمى ‏بخشد.»[3]

جانفشانى در راه امام(عليه السلام)
 
هنگامى كه اهل‏ بيت امام‏ حسين(عليه السلام)، در كوفه، وارد مجلس ابن ‏زياد شدند، ابن‏ زياد از مشاهده امام سجاد(عليه السلام) در ميان اسيران تعجب كرد؛ چرا كه او فرمان قتل همه فرزندان امام‏ حسين(عليه السلام) را صادر كرده بود. از اين رو از اطرافيان خود پرسيد: «اين كيست؟» و وقتى كه دانست او على فرزند امام ‏حسين(عليه السلام) است، گفت: «مگر خداوند على بن الحسين را نكشت؟!»
در طول تاريخ همواره جباران و ستمگران مى ‏كوشيده ‏اند، تا با استخدام عالمان مزدور و تبليغات گسترده اعتقادات مذهبى مردم را تحريف كنند و بدين ‏وسيله آنان را به سكوت، سازش و تسليم در برابر اعمال خلاف خود وادار كنند. در همين راستا بنى ‏اميه به شدت از مكتب جبر و انتساب همه كارها به خدا حمايت مى‏ كردند. آنان از ترويج مكتب جبر دو هدف را دنبال مى‏ كردند؛ نخست سلب مسئوليت از خود در مقابل اعمال خلاف و بى ‏گناه جلوه دادن خود در برابر جنايات و ظلم و ستم‏ هايى كه به مردم روا مى‏ داشتند. دوم ايجاد اين باور و اعتقاد ناصحيح در مردم كه حكومت آنان بر اساس خواست و اراده خداوند است و انسان نمى ‏تواند چيزى را كه خداوند خواسته تغيير دهد؛ بنابراين هرگونه قيام، انقلاب و مخالفتى براى تغيير وضع موجود و پايان دادن به حكومت آنان، نه تنها محكوم به شكست است بلكه از نظر دينى حرام و نارواست. ابن‏ زياد نيز به پيروى از اين منطق مى‏ گويد: «مگر خدا على بن الحسين را نكشت؟!»
ولى امام سجاد(عليه السلام) كه پدرش براى احياى دين و مبارزه با روحيه سكوت و سازش و تسليم در مقابل ظلم قيام كرده بود و در اين راه خود و يارانش به شهادت رسيده بودند، و خودبراى رساندن پيام نهضت كربلا اسارت را به جان خريده بود، نمى ‏توانست در برابرياوه‏ گويى‏ هاى ابن ‏زياد سكوت اختيار كند، از اين رو فرمودند:
«من برادرى داشتم كه على بن الحسين ناميده مى ‏شد و مردم او را كشتند!»
ابن ‏زياد گفت: «بلكه خدا او را كشت!»
امام سجاد(عليه السلام) وقتى عناد و لجاجت ابن ‏زياد را مشاهده كرد، اين آيه را تلاوت فرمودند:
«الله يتوفى الانفس حين موتها و التى لم تمت فى منامها؛[4] خداوند ارواح را به هنگام مرگ قبض مى‏ كند و ارواحى را كه نمرده ‏اند نيز به هنگام خواب‏ مى‏ گيرد.»
ابن‏ زياد كه در برابر منطق محكم و استدلال امام(عليه السلام) درماند، همانند همه جباران و زورمداران تاريخ به تهديد متوسل شد، گفت:
«تو چگونه جرأت مى‏ كنى سخن مرا پاسخ‏گويى؟ ببريد او را، گردنش را بزنيد!»
***
در اينجا نوبت زينب كبري(سلام الله عليها) بود، تا از جان امام سجاد(عليه السلام) در برابر ابن ‏زياد - آن موجوددرنده لجام‏ گسيخته‏ اى كه غرور، نخوت و خونريزى سراسر وجودش را فرا گرفته بود - حمايت كند. پس از صدور فرمان كشتن امام سجاد(عليه السلام)، زينب كبري(سلام الله عليها) فرزند برادر را در آغوش گرفت، گفت:«اى زاده زياد! آيا آنچه از ما كشتى براى تو كافى نيست؟ به خدا سوگند! من از او جدا نمى‏ شوم! اگر او را مى ‏كشى، من نيز با او كشته خواهم شد!»
***
ابن ‏زياد بر سر دو راهى قرار گرفت؛ از اين رو مدتى به امام سجاد(عليه السلام) و زينب كبري(سلام الله عليها) نگريست، آن‏گاه موضوع سخن را تغيير داد، گفت:
«خويشاوندى عجيب است! به خدا سوگند! من گمان مى ‏كنم كه زينب دوست دارد او را همراه برادرزاده ‏اش بكشم. رهايش كنيد!؛ زيرا من بيماريش را براى كشتن او كافى مى ‏دانم!»
امام سجاد(عليه السلام) به عمه ‏اش فرمود: «اى عمه! سكوت كن! تا من با ابن ‏زياد سخن گويم.»
آن‏گاه امام سجاد(عليه السلام) روبه ابن ‏زياد كردند و فرمودند:
«اى زاده زياد! آيا مرا به مرگ تهديد مى‏ كنى؟ آيا نمى ‏دانى كشته شدن عادت ماست و شهادت در راه خدا كرامت ماست».[5]

حمايت از زنان و كودكان
 
اهل‏ بيت امام ‏حسين(عليه السلام) پس از شهادت آن حضرت در شرايط بسيار طاقت‏ فرسا و دشوارى قرار گرفتند. آنان از يك سو سوگ دار پدر، برادران، فرزندان و عزيزترين خويشان ‏و بستگان خود به فجيع‏ ترين شكل ممكن بودند. از سوى ديگر در ميان دشمنى‏ بى ‏رحم، جنايتكار و درنده خو قرار داشتند و از سوى سوم از نظر آب و غذا مجبور بودند با حداقل امكانات و جيره غذايى روزگار سپرى كنند. روشن است كه دراين ‏شرايط بسيار دشوار و ناگوار لازم بود، شخصى بسيار قوى، نيرومند، شجاع ازجان‏ گذشته، فداكار، رئوف، مهربان و دلسوز تكيه ‏گاه و مددكار اهل ‏بيت(عليهم السلام) باشد و سرپرستى‏ و حمايت از زنان و كودكان را به عهده گيرد، آنان را در آن مصائب سخت و جانكاه ‏دلدارى و تسليت دهد، در برابر دشمن جنايتكار خود را بلا گردانشان نمايد و از جيره ‏ناچيز غذايى خود چشم‏ پوشى نمايد تاكودكان از حداقل آب وغذا بهره‏ مندگردند. شخصيتى كه بتواند در آن شرايط از عهده همه اين مسئوليت‏ها برآيد، جز عقيله بنى ‏هاشم، زينب كبري(سلام الله عليها) كسى نبود. در اينجا به چند نمونه از حمايت ‏هاى آن بانوى نمونه، از اهل‏ بيت امام ‏حسين(عليه السلام) اشاره مى‏ كنيم:

جمع آورى زنان و كودكان
 
يكى از وحشيانه‏ ترين و بى ‏سابقه ‏ترين جنايات تاريخ يورش وحشيانه و ددمنشانه سپاه عمر سعد به اهل‏ بيت امام‏ حسين(عليه السلام) است. پس از شهادت امام‏ حسين(عليه السلام) آن جرثومه ‏هاى جنايت، بى‏ رحمى و قساوت، نخست زنان و كودكان بى‏ دفاع خاندان رسالت را مورد هجوم وحشيانه خود قرار دادند و با بدترين شيوه هر چه زيور آلات و لباس و وسايل داشتند، غارت كردند. سپس خيمه‏ هاى آنان را به آتش كشيدند. زينب كبري(سلام الله عليها) - كه مسئوليت حمايت و پاسدارى از زنان و كودكان را به عهده داشت - از امام سجاد(عليه السلام) پرسيد:
«اى يادگار گذشتگان و پناهگاه بازماندگان! خيمه ‏هاى ما را به آتش كشيدند در اين باره چه فرمان مى ‏دهى؟»
امام سجاد(عليه السلام) فرمودند: «فرار كنيد!»
در اين هنگام زنان و كودكان خاندان پيامبر اكرم(صلي الله عليه و آله و سلم) با گريه و زارى سر به بيابان نهادند. ولى زينب كبري(سلام الله عليها) نمى ‏توانست صحنه را ترك گويد و فرار كند، بلكه او بايد مى ماند و از امام سجاد(عليه السلام) نگهدارى و پرستارى مى ‏نمود. شخصى كه شاهد آن صحنه جانگداز بود، گويد:
«همان گونه كه آتش از خيمه‏ هاى خاندان رسالت شعله مى‏ كشيد، بانوى بزرگوارى را ديدم كه دركنار خيمه ‏اى ايستاده است. آتش از اطرافش زبانه مى‏ كشد و او پيوسته به سوى راست و چپ و آسمان نگاه مى‏ كرد، دست بر دست مى ‏كوبيد و به درون خيمه ‏اى مى ‏رفت و از آن خارج مى‏ شد. با سرعت خود را به او رساندم و گفتم: اى بانو! چرا در ميان آتش ايستاده ‏اى؟ مگر نمى‏ بينى كه همه زنان فرار كرده ‏اند و در بيابان پراكنده گرديده ‏اند؟ چرا به آنان نمى ‏پيوندى؟.
حضرت زينب(سلام الله عليها)  با شنيدن اين سخن گريست و گفت: من بيمارى در خيمه دارم كه قدرت ايستادن و نشستن ندارد، در اين حال كه آتش او را احاطه كرده، چگونه مى ‏توانم او را تنها رها كنم.»
پس از آنكه آتش خيمه ‏ها فرو نشست، زينب كبري(سلام الله عليها) براى جمع آورى زنان و كودكان به گردش در بيابان‏هاى اطراف پرداخت. او در بيابان‏هاى اطراف مى ‏گشت و يكايك زنان وكودكان را پيدا مى‏ كرد و گِرد هم جمع مى‏ كرد. ولى هر چه جستجو كرد، نتوانست دو تن ازكودكان امام‏ حسين(عليه السلام) را بيابد! سرانجام پس از تلاش و كوشش بسيار مشاهده كرد، آنان دست در گردن يكديگر نموده، در گوشه ‏اى از بيابان به خواب رفته ‏اند! وقتى نزديك‏ تر شد و آنان را حركت داد، دانست كه آنان بر اثر تشنگى فراوان و ترس و وحشت بسيار در آن بيابان،تنها جان به جان آفرين تسليم كرده ‏اند.[6]

دفاع از فاطمه، دختر امام حسين(عليه السلام)
 
يزيد كه سرمست از پيروزى بود، در شام مجلسى ترتيب داد، و همه سفرا و مقامات را درآن مجلس دعوت كرد، تا پيروزى خود را در برابر آنان به نمايش گذارد. در آن مجلس حوادثى روى داد كه به رسوايى يزيد انجاميد. يكى از آن حوادث دردناك جسارت مردى از شام به فاطمه دختر امام ‏حسين(عليه السلام) بود. در مجلس يزيد مرد شامى به فاطمه اشاره كرد، و به يزيد گفت: «اين كنيز را به من ببخش!».
فاطمه با شنيدن اين سخن در حالى كه به شدت مى ‏لرزيد، خود را به عمه ‏اش زينب(سلام الله عليها)  چسباند و گفت: «يتيم شدم، كنيز هم بشوم؟»
حضرت زينب(سلام الله عليها)  با شهامت كامل رو به مرد شامى كرد و گفت:
«به خدا دروغ مى ‏گويى و رسوا شدى! نه تو و نه يزيد هيچ كدام قدرت به كنيزى بردن اين دختر را نداريد!»
يزيد با شنيدن اين سخن به خشم آمد و گفت: «به خدا دروغ مى‏ گوييد! من چنين قدرتى رادارم و اگر بخواهم، انجام مى‏ دهم.»
حضرت زينب(سلام الله عليها)  گفت:
«چنين نيست، به خدا سوگند! خداوند چنين حقى را به تو نداده است مگر اين كه از دين ما خارج شوى و آيين ديگرى را بپذيرى!»
يزيد از سخن حضرت زينب(سلام الله عليها)  به شدت خشمگين شد، گفت: «با من اين گونه سخن مى‏ گويى؟ پدر و برادرت از دين خارج شده ‏اند!»
حضرت زينب(سلام الله عليها)  تاكيد كرد: «تو اگر مسلمانى، با دين خدا و دين پدر و برادر من، تو و پدر و جدّت هدايت شده ‏اى.»
يزيد گفت: «دروغ مى‏ گويى اى دشمن خدا!»
حضرت زينب(سلام الله عليها)  فرمودند:
«تو اميرى هستى كه ظالمانه ناسزا مى ‏گويى و به خاطر قدرت خود زور مى ‏گويى!»
يزيد از اين سخن شرمنده و ساكت شد. در اينجا بار ديگر مرد شامى به يزيد گفت: «اين دختر را به من ببخش!»
يزيد گفت: «بس كن! خداوند مرگ ناگهانى برايت بفرستد.»
مرد شامى پرسيد: «مگر اين دختر كيست؟»
يزيد گفت: «اين فاطمه دختر حسين و آن زن، زينب دختر على بن ابى‏طالب است.»
مرد شامى گفت: «حسين فرزند فاطمه و على؟»
وقتى پاسخ مثبت شنيد گفت:
«خداوند تو را لعنت كند اى يزيد! عترت پيامبرت را مى‏ كشى و فرزندان او را اسير مى ‏كنى؟ به خدا سوگند! من گمان مى‏ كردم كه آنان اسراى روم هستند!»
يزيد گفت: «به خدا سوگند! تو را نيز به آنان ملحق مى ‏كنم!» آن‏گاه دستور داد گردن او را زدند.[7]
دادن جيره غذايى خود به كودكان
در طول سفر، كودكان و زنان اهل ‏بيت(عليهم السلام) از جيره غذايى ناچيزى برخوردار بودند، به طورى كه آن مقدار غذا براى كودكان كه از قدرت تحمل كم‏ترى برخوردارند، كافى نبود. حضرت زينب كبري(سلام الله عليها) كه مسئوليت پاسدارى از كودكان را بر عهده داشت، نمى‏ توانست ناظر گرسنگى كودكان داغدار و رنجيده برادر باشد؛ از اين رو جيره غذايى خود را در ميان كودكان تقسيم مى‏ كرد و خود روزهاى پى ‏درپى گرسنه سپرى مى ‏كرد. اين امر سبب شد كه آن حضرت گرفتار ضعف جسمانى شود و نتواند نماز شب خود را ايستاده به جا آورد.
امام سجاد(عليه السلام) مى ‏فرمايند:
«در يكى از منزل‏هاى بين راه ديدم عمه ‏ام - زينب(سلام الله عليها)  - نشسته نماز شب به جا مى ‏آورد، وقتى دليل آن را پرسيدم، پاسخ داد به علت ضعف و گرسنگى سه شب است كه توان ايستادن ندارد. مأموران يزيد در طول راه در هر شبانه روز به هر نفر تنها يك قرص نان مى‏ دادند. كه براى كودكان كافى نبود و زينب(سلام الله عليها)  سهم غذاى خودرا به آنان مى‏ داد و خود گرسنه مى‏ ماند.»

پي‌نوشت‌ها:
 

[1]. حميد بن مسلم براى تحريك احساسات سپاه عمر سعد از امام سجاد(عليه السلام) به كودك تعبير كرده است والاّ در آن زمان حدود بيست و چند سال از سن امام سجاد(عليه السلام) مى ‏گذشت.
[2]. عبدالرزاق الموسوى المقرم، مقتل الحسين، دارالثقافه، چاپ دوم سال 1411، ص‏301.
[3]. علامه مجلسى، همان، ج 45، ص 180-179.
[4]. سوره زمر(75): 42.
[5]. علامه مجلسى، همان، ج‏45، ص‏117 - 118.
[6]. محمد مهدى حائرى، معالى السبطين فى احوال الحسن و الحسين، منشورات الشريف الرضى، چاپ دوم، بهمن 1363، ج‏2، ص‏88 - 89.
[7]. علامه مجلسى، بحارالانوار، ج‏45، ص‏136 - 137.

 

 

 

تقویم شیعه

ااَشهَدُ انَّ فاطِمَةَ الزَّهراء حُجَّةُ الله عَلی حُجَّجِ الله اَشهَدُ انَّ فاطِمَةَ سَیِّدَةٌ، حُجَّةُ الله عَلی حُجَّجِ الله اَشهَدُ انَّ فاطِمَةَ سَیِّدَةٌ اِنسِیَةُ، حُجَّةُ الله عَلی حُجَّجِ الله اَشهَدُ انَّ فاطِمَةَ سَیِّدَةٌ حَوراء، حُجَّةُ الله عَلی حُجَّجِ الله
اشهد ان امیرالمؤمنین عَلِيّاً ولی الله اشهد ان امیرالمؤمنین عَلِيّاً حجة الله اشهد ان امیرالمؤمنین عَلِيّاً صفی الله اشهد ان امیرالمؤمنین عَلِيّاً وجه الله اشهد ان امیرالمؤمنین عَلِيّاً ید الله اشهد ان امیرالمؤمنین عَلِيّاً اُذن الله اشهد ان امیرالمؤمنین عَلِيّاً عین الله اشهد ان امیرالمؤمنین عَلِيّاً سیف الله اشهد ان امیرالمؤمنین عَلِيّاً خلیفة الله اشهد ان امیرالمؤمنین عَلِيّاً صراط الله اشهد ان امیرالمؤمنین عَلِيّاً قلب الله اشهد ان امیرالمؤمنین عَلِيّاً نفس الله اشهد ان امیرالمؤمنین عَلِيّاً عین الیقین اشهد ان امیرالمؤمنین عَلِيّاً رایة الهدی اشهد ان امیرالمؤمنین عَلِيّاً ولایت الله اشهد ان امیرالمؤمنین عَلِيّاً سید العرب اشهد ان امیرالمؤمنین عَلِيّاً سید المرسلین اشهد ان امیرالمؤمنین عَلِيّاً امام المتقین اشهد ان امیرالمؤمنین عَلِيّاً سید الوصیین اشهد ان امیرالمؤمنین عَلِيّاً امام البررة اشهد ان امیرالمؤمنین عَلِيّاً فاروق اعظم اشهد ان امیرالمؤمنین عَلِيّاً الصدیق الاکبر اشهد ان امیرالمؤمنین عَلِيّاً حیدر کرار اشهد ان امیرالمؤمنین عَلِيّاً سرّ الله اشهد ان امیرالمؤمنین عَلِيّاً حبیب الله اشهد ان امیرالمؤمنین عَلِيّاً رحمة الله اشهد ان امیرالمؤمنین عَلِيّاً نور الله اشهد ان امیرالمؤمنین عَلِيّاً کلمة الله اشهد ان امیرالمؤمنین عَلِيّاً حجاب الله اشهد ان امیرالمؤمنین عَلِيّاً آیت الله اشهد ان امیرالمؤمنین عَلِيّاً یختار الله اشهد ان امیرالمؤمنین عَلِيّاً سرّ الاوصیاء اشهد ان امیرالمؤمنین عَلِيّاً سرّ المصنون اشهد ان امیرالمؤمنین عَلِيّاً سرّ الممکنات اشهد ان امیرالمؤمنین عَلِيّاً قطب الدائرات اشهد ان امیرالمؤمنین عَلِيّاً نقطة الکائنات اشهد ان امیرالمؤمنین عَلِيّاً حبل الله المتین اشهد ان امیرالمؤمنین عَلِيّاً یعسوب الدین اشهد ان امیرالمؤمنین عَلِيّاً نفس رسول الله اشهد ان امیرالمؤمنین عَلِيّاً وصی رسول الله اشهد ان امیرالمؤمنین علی اخی رسول الله اشهد ان امیرالمؤمنین عَلِيّاً امینة علی وحیه اشهد ان امیرالمؤمنین عَلِيّاً خلیفة علی عباده اشهد ان امیرالمؤمنین عَلِيّاً قسیم النار والجنة اشهد ان امیرالمؤمنین عَلِيّاً قائد الغر المحجلین اشهد ان امیرالمؤمنین عَلِيّاً ممسوس فی ذات الله